இது சரியா? – பதில்சொல்லுங்கள்!

   போன சனிக்கிழமை அன்று என் தோழி என் வீட்டிற்கு வந்திருந்தாள். அவள் ஓர் இளம் மருத்துவர். ரொம்ப நாட்கள் கழித்து அவளைச் சந்தித்ததில் மிகவும் மகிழ்ச்சியாக இருந்தது.

   இரவெல்லாம் தூங்காமல் பேசிக்கொண்டு இருந்தோம். அப்பொழுது தான் இந்தத் தகவலை என்னிடம் சொல்லி, இந்தக் கேள்வியையும் கேட்டாள்.

   அவள் சொன்னது....

   அவள் வேலை செய்யும் மருத்துவமனையில் 92 வயதான ஒருவர் அட்மிட் ஆகி இருந்தார். அந்த மனிதர் நன்றாக பேசுகிறார். நன்றாக சாப்பிடுகிறார். நன்றாக தூங்கி எழுகிறார். ஆனால், அவருக்குக் கொஞ்ச நாட்களாகச் சிறுநீர் கழிப்பதில் தான் பிரட்சனை ஏற்பட்டுள்ளது.

   அதை ஆராய்ந்து பார்த்ததில் அவரின் சிறுநீர் குழாயில் கல் அடைப்பு ஏற்பட்டு உள்ளது. இது தெரிந்ததால், அவர் அறுவை சிகிட்சை செய்து கொள்வதற்காக அன்று மருத்துவமனையில் சேர்ந்திருக்கிறார்.

   அவருக்கு மறு நாள் அறுவைசிகிட்சை நடைபெற இருந்ததால் முதல்நாள் என் தோழியின் கண்காணிப்பில் இருந்திருக்கிறார்.

   அன்று, “சிரி“ நாட்டிலிருந்து வந்திருந்த இளம் மருத்துவர் ஒருவர் என் தோழிக்கு உதவியாளராக இருந்திருக்கிறார்.

   என் தோழி, நாளை அறுவைசிகிட்சை நடைபெற இருக்கும் அந்த நோயாளிக்குக் கொடுக்க வேண்டிய மருந்துகளைச் சரிபார்த்து எழுதிக் கொடுத்து அக்கரையுடன் கவனித்தும் கொண்டாள்.

   இதைக் கண்ட “சிரி“ நாட்டு டாக்டர் “இதெல்லாம் இவருக்குத் தேவைதானா...?“ என்று சொல்லி சற்று நக்கலாக சிரித்திருக்கிறார்.

   அவள், அவரிடம் அங்கே எதுவும் பேசாமல் தன் அறைக்குச் சென்று காரணம் கேட்டாள்.

   அதற்கு அவர், “அந்த நோயாளிக்கு 92 வயதாகிவிட்டது. அவரை அப்படியே சாக விடுவது தான் நல்லது. இனிமேல் வாழ்ந்து என்ன செய்யப் போகிறார்?“ என்று கேட்டிருக்கிறார்.

   மருத்துவராக இருந்துக்கொண்டு இப்படி பேசுகிறாரே என்று என் தோழி சற்று கோபப்பட்டாலும் மனத்தை அடக்கிக்கொண்டு “நோயிக்காக சிகிட்சைப் பெற வந்தவரை அப்படியே விடுவது தவறில்லையா... உங்கள் நாட்டில் இப்படித்தான் டாக்டர்கள் நடந்து கொள்வார்களா...?“ என்று கேட்டிருக்கிறாள்.

   அதற்கு அவர், “எங்கள் நாட்டில், என் வாழ்நாளில் இவ்வளவு வயதான ஒருவரை நான் பார்த்ததே இல்லை. கேள்விப்பட்டதும் இல்லை. எங்கள் நாட்டில் அறுபதிலிருந்து எழுபதுவரை அவர்களாகவே நடந்து சிகிட்சைக்கு வரும் பச்சத்தில் டிரிட்மண்ட் கொடுப்போம். பொதுவாக எழுபது வயதிற்கு மேல் உடல் உபாதைகள் வந்தால் யாரும் மருத்துவ மனைக்கு வருவதில்லை. அவர்களின் குடும்பத்தாரும் அழைத்து வர மாட்டார்கள். வயதானவர்களுக்கு வரும் பிரட்சனைகள் தான் என்று பெரிதுபடுத்த மாட்டார்கள். அப்படியே விட்டுவிடுவார்கள்.

   ஆனால் இங்கே... இந்த வயதானவருக்கு இப்படியொரு சிகிட்சை. ஆச்சர்யமாக இருக்கிறது. நன்கு யோசித்துப் பார்த்தால் தேவை அற்றது. அவருக்கு உபயோகப்படும் மருந்து மாத்திரை மற்றும் நேரத்தை சிறுவயதானவர்களுக்கு உபயோகித்தால் அவர்களுக்கும் நாட்டிற்கும் உபயோகப்படும்“ என்றாராம் கோபமாக.

   அவர் சொன்னதில் உண்மை இருந்தாலும் அதை என் தோழியால் ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை.

   அதை அவள் என்னிடம் சொன்னாள். நான் உங்களிடம் சொல்லிவிட்டேன்.

   இப்பொழுது நீங்கள் சொல்லுங்கள். அந்த “சிரி“ நாட்டு மருத்துவர் சொன்னது சரியா...?

குழப்பத்துடன்

அருணா செல்வம்.