நான் வாங்கிய “பல்பு“ - 2 (நகைச்சுவை நிகழ்வு)

 

நட்புறவுகளுக்கு வணக்கம்.

     ஒரு முறை என் தோழியின் வீட்டிற்குச் சென்றிருந்தேன். அவளின் மகன் பத்து அல்லது பதினொன்று வயதிருக்கும். என்னிடம் அவ்வளவாக ஒட்ட மாட்டான் என்றாலும் பார்த்த மாத்திரத்தில் “ஹாய்“ என்று ஒரு புன்முறுவலுடன் சென்றுவிடுவான். மற்ற பிள்ளைகள் என்னிடம் அன்பாக பேசி விளையாடுவார்கள்.

    இவன் மட்டும் என்னிடம் ஒட்டாமல் இருப்பது குறித்து எனக்கு கொஞ்சம் வருத்தம் தான். நானே என் தோழியிடம் கேட்ட பொழுது “நானும் என் கணவரும் உன் கவிதை, கதைகளைப் பற்றி பேசும் பொழுதெல்லாம் அவனும் பல முறை ஆர்வத்துடன் கேட்டிருக்கிறான். நீ ஒரு எழுத்தாளர் என்ற மரியாதைக்குத் தான் அவன் தள்ளியே இருக்கிறான் என்று நினைக்கிறேன். மற்றபடி ஒன்றுமிருக்காது“  என்றாள்.

   “சே... நாம எழுதுகிறோம் என்ற ஒரு காரணத்திற்காக ஒரு குழந்தை நமக்கு மரியாதை கொடுத்துத் தள்ளி இருப்பதா....“ என்று எனக்குள் யோசித்து இது சரியில்லையே என்று நானே அவனின் அறைக்குள் சென்றேன்.

    அப்பொழுது அவன் தன் தங்கையுடன் விளையாடிக் கொண்டிருந்தான். நான் போய் அவனருகில் அமர்ந்து “வினித்... என்னையும் உன் வியாட்டில் சேர்த்துக் கொள்வாயா...? எனக்கும் இந்த விளையாட்டு பிடிக்கும்“ என்றேன்.

    அவன் என்னை ஒரு மாதிரியாகப் பார்த்துவிட்டு “உங்களை இந்த விளையாட்டில் சேர்க்க முடியாது“ என்றான் கறாராக. நானும் விடாமல், “வினீத்... என் கூட விளையாட உன்னை மாதிரி சின்ன பிள்ளைங்க இல்லையடா... உங்க அம்மா கூட ஏதோ டிபன் பண்ண போயிட்டா... ப்லீஸ்ஸ்ஸ்டா....“ என்று அவன் அளவிற்கு இறங்கி கேட்டேன்.

    அவனும் கொஞ்சம் யோசித்துவிட்டு, “சரி உங்களைச் சேர்த்துக் கொள்கிறேன். ஆனால் ஒரு கண்டிஷன். நான் கேட்கும் கேள்விக்கு நீங்கள் சரியான பதில் சொன்னால் விளையாட்டில் உங்களைச் சேர்த்துக் கொள்கிறேன்.“  என்றான்.

    நானும் உடனே “சரி“ என்றேன்.

    அவனும்,  “ஆண்ட்டி... நான் கேள்வியை ஒரேயொரு முறை தான் சொல்வேன். நீங்கள் சட்டென்று ஒரே ஒரு பதிலை மட்டும் தான் சொல்ல வேண்டும். நேரமெல்லாம் எடுத்துக் கொள்ளக் கூடாது. தப்பான பதிலை நீங்கள் சொல்லிவிட்டால் உங்களை விளையாட்டில் சேர்த்துக் கொள்ள மாட்டோம்“  என்றான்.

    நானும் மனத்திற்குள் இந்த சின்ன பையன் என்ன பெரிசா கேட்டுவிடப் போகிறான்... என்று நினைத்துக்கொண்டே “சரி கேளுடா“ என்றேன்.

    அவனும் (ஆக் ஷனுடன்) சொல்லத் துவங்கினான்.

    “ராத்திரி நேரம். லைட்டுலேயும் ரொம்ப வெளிச்சம் இல்லை. அங்கே.... நான்கு பெரிய ரோடுகள் சந்திக்கிற ஒரு பெரிய இடம். (ஜங்சன்). பெரிய ஊர்களுக்குப் போகும் ரோடுகள் என்பதால் எல்லா வண்டியுமே பாஸ்ட்டா தான் போவுமில்லையா...? அந்த நேரத்தில் ஒரு ரோட்டில் இரண்டு பைக்கில் ரெண்டு ரெண்டு காலேஜ் ஸ்டூடண்ட்ஸ் பயங்கர வேகத்துல தலையில ஹெல்மெட் இல்லாமல் பயங்கர ஸ்பீடா வர்றாங்க. அந்த ரோட்டுக்கு எதிரில ஒரு தண்ணீலாரி பயங்கர ஸ்பீடா வருது.

    அதுக்கு இந்தப்பக்கம் இருக்கிற ரோட்டுல ஒரு மாட்டு வண்டியும், அதன் பின்னால ஒரு நார்த் இந்தியன் டூரிஸ் பஸ்சும் பாஸ்ட்டா வருது. அதுக்கு எதிர இருக்கிற ரோட்டுல ஒரு மீன் ஏத்திக்கினு போற வண்டி ஐஸ்தண்ணீ கரைஞ்சி ஊத்த... ஊத்த... ஐஸ் கரையிரதுக்குள்ள ஊர் போய் சேரனும்ன்னு முன்னாடி வேகமா போய்கொண்டிருக்கிற பஸ்சையும் ஓவர்டேக் செஞ்சி ஸ்பீடா வருது. எல்லாமே கிட்டத்தட்ட அந்த ஜங்கன் கிட்ட வந்துடுச்சி. ஓ. கே... வா..?“  என்றான்.

    அவன் சொல்ல சொல்ல நானும் எல்லாவற்றையும் உங்களைப் போலவே கண்முன் கொண்டுவந்து வைத்துவிட்டதால் “ஓ.கே“ என்று தலையாட்டினேன்.

    “நல்லா கேட்டுக்கோங்க.... உடனே பதில் சொல்லனும்...ம்ம்ம்...“ என்று சொல்லிவிட்டு கேள்வியைக் கேட்டான். “இப்போ அந்த நேரத்தில் அங்கே என்ன நடக்கும்?  இது தான் கேள்வி.“ என்றான்.

     நானும் கொஞ்சம் யோசித்துவிட்டு இது போய் இதை இடிக்கும்... அது போய் அதை இடிக்கும் என்று விவரித்தால்... பதில் பெரியதாகிவிடுமே என்று நினைத்து ஒரே வார்த்தையில் “அங்கே ஒரு ஆக்ஸிடென்ட் நடக்கும்“ என்றேன் நான் கண்டுபிடித்ததை!!

     அவன் உடனே சொன்னான். “உங்களை எங்கள் விளையாட்டில் சேர்த்துக் கொள்ள முடியாது. நீங்கள் போகலாம்“ என்று

    எனக்கோ அதிர்ச்சி!!!

    சரி அப்போதும் அங்கே எதுவும் விபத்து நடக்கவில்லையோ.... என்று சந்தேகம் எனக்கு வர... “வினீத்.... இன்னும் ஒரே ஒரு சான்ஸ் குடுடா...“  என்று கெஞ்சலாகக் கேட்டேன்.

    அவனும் என்னைப் பாவமாகப் பார்த்துவிட்டு “சரி ஒரே ஒரு சான்ஸ் தான். அதுக்கு மேல கொடுக்க மாட்டேன். சொல்லுங்கள்“ என்றான்.

    நானும் உடனே... “அங்கே எதுவுமே நடக்கவில்லை. சாதாரணமாகவே இருந்தது“ என்றேன்.

    அவனும் ஒரு மாதிரி முகத்தை அலட்சியமாக வைத்துக் கொண்டு “இதுவும் இல்லை. நீங்கள் போகலாம்“ என்றான்.

    நான் குழம்பிப் போய்விட்டேன். அங்கேயே உட்கார்ந்து பதிலை யோசித்தேன்.... யோசித்தேன்.... யோசித்தேன்.....

    

    நண்பர்களே உங்கள் யாருக்காவது உடனே பதில் தெரிந்திருந்தால் நீங்கள் “நீங்கள் புத்திசாளிகள் தான்.!!“

    என்னைப் போல் என் கோணத்திலேயே யோசிப்பவர்களுக்குக் கொஞ்சம் நேரம் தருகிறேன்.

    பதில் தெரியவில்லை என்றால், என்னைப்போல் உண்மையை ஒத்துக்கொண்டு கீழே சென்று பதிலைப் படியுங்கள்..

-

-

-

-

--

--

-

-

-

--

    நான் எதுவும் பேசாமல் உட்கார்ந்திருந்ததைப் பார்த்து அவனே சொன்னான். “அம்மா அப்பா சொல்லுவாங்க... நீங்கள் நல்லா எழுதுவீங்கன்னு. நிறைய பேருக்கு உங்க எழுத்துப் பிடிக்கும்ன்னு... உங்களுக்கு எல்லாமே தெரியும்ன்னு சொன்னாங்க. ஆனால் இந்தச் சின்ன கேள்விக்குப் பதில் சொல்ல தெரியலையே...“  என்றான்.

    எனக்கு மனத்தில் கொஞ்சம் வருத்தம் தான். வெளியில் காட்டிக்கொள்ளாமல்.... “சரி வினீத்... எனக்குப் பதில் தெரியவில்லை தான். நீயே சொல்லு. அதன் பதில் தான் என்ன?“ என்றேன்.

    அவன் சொன்னான்.... “அங்கே அந்த இடத்தில் அந்த நேரத்தில் “மாடு நடக்கும்“  என்று.

    அதற்கு மேல் எனக்குப் பேச எதுவும் இல்லாத்தால் மண்டையில் இருந்த “பல்பும்“  மங்கி போக எழுந்து வந்துவிட்டேன். (வேற வழி???)

அருணா செல்வம்.