சமத்துவம்!

    ரஞ்சனாவிற்கு உணவு உள்ளே இறங்க மறுத்தது. மனதிலே இறுக்கம் இருந்தால் தொண்டையிலுமா இப்படி ஓர் அடைப்பு வந்து அழுத்தும். சாப்பிடப் பிடிக்காதவளாக சோற்றைப் பிசைந்துக் கொண்டிருந்தாள்.

    தெருவில் நாய் குறைக்கும் சத்தம்.

    எழுந்து போய் சாப்பாட்டை நாயிக்குக் கொட்டினாள். நாய் வாலாட்டிக் கொண்டே சாப்பிட்டது. இரண்டு நிமிடம் இருக்காது... எதிர் வீட்டு மல்லிகா இரண்டு எச்சில் இலையைக் குப்பையில் எறிந்தாள். உடனே இந்த நாய் அந்த இலையை நோக்கி ஓடியது.

    அதிலிருந்த ஒன்றிரண்டு பருக்களை வாலை ஆட்டிக் கொண்டே நக்கியது. இதற்கும் ரஞ்சனா போட்ட இலையில் கறியும் எலும்பும் அதிகமாகவே இருந்தது.

    ரஞ்சனா பெருமூச்சுடன் அந்த நாயையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். நாய் குணம் என்பது சரிதான். எவ்வளவு அன்பாகவும் ருசியாகவும் கொடுத்தாலும் அடுத்த வீட்டு எச்சில் இலை தான் அதற்குப் பிடிக்கிறது. மனிதர்களும் ஒரு வயதுக்கு மேல் அப்படித் தானே மாறி விடுகிறார்கள்.....

    தன் கணவனை நினைத்துக் கொண்டாள். வயது நாற்பத்து நான்கு. பதினெட்டு வருட தாம்பத்திய வாழ்க்கை. வயதுக்கு வந்த இரண்டு பெண்பிள்ளைகள்.

    இது வரையில் வசந்தம் மட்டுமே வீசிய குடும்பத்தில் புதியதாக ஆபிசில் சேர்ந்த மிதுனாவால் லேசான புயல் வீசத் துவங்கியுள்ளது.

    மிதுனா அப்படி ஒன்றும் அழகியல்ல. ரஞ்சனாவுடன் ஒப்பிட்டால் மிகவும் குறைவுதான். இருந்தாலும் இந்த ஆண்களுக்கு எதனால் இப்படி ஓர் ஈர்ப்பு.... இலை நிறைய சாதம் இருந்தும் எச்சில் இலைக்குப் பறக்கும் நாயைப்போல...

    கண்களில் இருந்து உருண்ட கண்ணீரைத் துடைத்துக் கொண்டாள்.

    “என்ன ரஞ்சனா... என்ன யோசனை? அந்த நாயையே பார்த்துக்கினு நிக்கிற...?“

    அவளின் தாய் மாமன் சுந்தரம் கிராமத்தில் இருப்பவன். டவுனுக்கு வரும் போது ரஞ்சனாவைப் பார்க்காமல் போக மாட்டான்.

    அவன் குரலைக் கேட்டதும்... “பாரு மாமா. நான் போட்ட சோற்றைத் தின்னாமல் இந்த நாய் அடுத்த வீட்டு எச்சிலை விரும்பி சாப்பிடுது...“ என்றாள்.

    குரலில் ஏக்கம். கொஞ்சம் நேரத்தில் அது அழுகையாகக் கூட மாறலாம் என்ற அளவில் இருந்தது.

    “விடுமா. அது தெரு நாய். அப்படித் தான் இருக்கும். உள்ளே வாம்மா....“

   நாயை முறைத்து விட்டு வீட்டின் உள்ளே சென்றாள்.

இரவு நேரம் கழித்து வந்த கணவனுக்குச் சாப்பாடு எடுத்து வைத்தாள்.

    “நான் மிதுனா வீட்டிலேயே சாப்பிட்டு விட்டேன்...“ சொல்லியபடி மேசையில் இருந்த அழைப்பிதழை எடுத்துப் பார்த்தான்.

    “மத்தியானம் மாமா வந்தார். உங்களுக்காக சாய்ந்தரம் வரையில் காத்துக்கினு இருந்தார்“ சொல்ல வேண்டுமே என்ற எண்ணத்தில் சொன்னாள்.

    “ம். நான் தான் மிதுனா வீட்டுக்குப் போறேன்னு உனக்குத் தெரியுமே. காத்திருக்க வேணம்ன்னு சொல்லறது தானே....“

    “எப்படி சொல்ல முடியும்?“

    “ஏன்.... சொன்னால் என்ன?“

    “நீங்க அவ வீட்டுக்குப் போயிருக்கிறீங்கன்னு சொன்னா அது உங்களுக்குத் தானே அசிங்கம்....“

    அவன் அவளை உற்றுப் பார்த்தான். கண்களில் சிகப்பேறியது.

    ரஞ்சனாவிற்குத் தொண்டையில் அடைத்திருந்த உருண்டை வெளியே வந்துவிட்டது போன்ற உணர்வு!

    “அப்போ.... உன் மாமா வருவான்னு தெரிஞ்சித் தானே நான் உன்னை மிதுனா வீட்டுக்குக் கூப்பிட்டும் நீ வரலை...“

     “அதுக்காக இல்லை. நான் எப்படி அவ வீட்டுக்கு வருவேன்? அவள் தான் கேவலம் என்றால் நானுமா.... சே....“ என்றாள் கோபமாக.

    “என் கூட எனக்குத் தெரிஞ்சவங்க வீட்டுக்கு வருவது கேவலம். ஆனால் உன் மாமா கூட இருப்பது கௌரவமா?“

    அவன் கேட்டதும் நெருப்பை வாரி முகத்தில் கொட்டியது போல் இருந்தது ரஞ்சனாவிற்கு.

    “என்ன சொன்னீங்க...? நீங்க செய்ற தப்பை மறைக்க என் மீது பழி சுமத்துறீங்களா...?“

    “அதையே திருப்பி நான் சொன்னால்....“ சவாலாகக் கேட்டான்.

    “அப்படீன்னா... நீங்க என்னை சந்தேகப் படுறீங்களா...? அதுவும் இத்தனை வருஷத்துக்குப் பிறகு...“

   “ஏன்... நீ என்னை சந்தேகப்படலை...?“

   “நான் நான் உங்க மனைவி. என்னைப் போய்.... அதுவும் என் தாய் மாமாவுடனா....“

    “ஏன்... உன் தாய்மாமாவும் ஆண்பிள்ளை தானே. ஏற்கனவே உன்னைக் கல்யாணம் பண்ணிக்க இருந்தவர் தானே... வீட்டுல ஆம்பளை இல்லை. பெண்கள் காலேஜிக்குப் போயிட்டாங்கன்னு தெரிஞ்சும் வீட்டிலேயே தானே இருந்தான். ஏன் நான் சந்தேகப்படக் கூடாது.....?“

    அவன் இப்படி கேட்க அதிர்ச்சியில் வாயடைத்துப் போய் நின்றாள் ரஞ்சனா.

    “ரஞ்சனா... மிதுனா என் தங்கச்சியோட ஃபிரெண்ட். பெரிய குடும்பம். ஆனால் வசதி இல்லாதவங்க. அவளுக்கு உதவுறதும் என் கடமை. அவளும் எனக்குத் தங்கை மாதிரி தான். இது ஏன் உனக்குப் புரிய மாட்டேங்கிறது....“

    பிரம்மை பிடித்தவள் போல் நின்றிருந்த மனைவியைப் பார்த்தான். அவளின் கையைப் பிடித்து தன் அருகில் அமர வைத்தான்.

    “ரஞ்சனா.... உன்னை இப்படி சொன்னதும் உனக்கு இப்படி கோபம் வருதே... அதே கோபம் கவலை எனக்கு வராதா...? நான் உன்னை புண்படுத்தனும்ன்னு இப்படி பேசலை. என்னை நீ புரிஞ்சிக்கனும். அதுக்காகத் தான் அப்படி பேசினேன். சாரி ரஞ்சனா...“ என்றான்.

   அவள் கலங்கி விழிகளுடன் அவனை நிமிர்ந்து பார்த்தாள்.

   “மிதுனா என் ஆபிசுக்கு வந்ததிலிருந்து அவளுக்கு நான் உதவப் போனதிலிருந்து நீ என் கிட்டே தானாகவே விலகி போன உணர்வு எனக்கும் தெரியாமலில்லை. உன் மனசுல இருக்கிற இந்த சந்தேகம் போகனும்ன்னு தான் இப்படி பேசிட்டேன். நீ என் மேல வச்ச அன்பு வற்றாத வரைக்கும் என் மனசுல நீ மட்டும் தான் இருப்பே. என்னைப் புரிஞ்சிக்கோ ரஞ்சனா...“ என்றவனின் மார்பில் சாய்ந்து விம்மினாள்.

   அவன் அவளின் கண்ணீரைத் துடைத்து விட்டான். அந்த கண்ணீருடன் அவளின் சந்தேகமும் கவலையும் காய்ந்து போனது.

அருணா செல்வம்.

08.04.2000