பள்ளியறையிலே ஓர் பளிங்குச்சிலை! (முடிவு)

    நரேன் அவன் விரும்பும் மிலானியையும் டேவிட்டையும் பிரிப்பதற்கான சரியான(?) வழியைக் கண்டு பிடித்து விட்டான்.

   அதன் பிறகு அவசர அவசரமாக செயல் பட்டான். டேவிட்டைப் பற்றி தெரிந்துக் கொள்ள அதிக நாட்கள் பிடிக்கவில்லை. டேவிட் சாதாரண குடும்பம். அவன் அப்பாவின் முன்றாவது மனைவியின் நான்காவது மகன்.

   ஏதோ ஒரு மோட்டார் தயாரிக்கும் கம்பெனியில் அடிமட்ட வேலையாள். மனத்தில் குறித்துக்கொண்டான்.

   மிலானியிடம் எந்த மாற்றத்தையும் காட்டிக்கொள்ளவில்லை. மாறாக அவளின் அப்பா அம்மாவிடம் அதிகமாக அக்கரை எடுத்துப் பழகினான். அவர்களின் நம்பிக்கைக்குப் பாத்திரமானான்.

   அதே போல் டேவிட்டிடமும் அக்கரையுடன் நடப்பதாக நடித்து அவனைக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக போதை ஊசிக்கு அடிமையாக்கினான். இதைக் கற்றுக்கொடுக்க நரேனுக்கு அதிக நாட்கள் தேவைப்படவில்லை.

   தொடக்கத்தில் வேண்டாம் என்று மறுத்த டேவிட்டின் எதிரிலேயே தன் கையில் சாதாரண வலி மருந்து நிரம்பிய ஊசியைக் குத்திக் காண்பித்தான். “இதோ பார் டேவிட். நான் நன்றாகத் தானே இருக்கிறேன். ஆனால் சந்தோஷமாக இருக்கிறேன். உன்னைக் கட்டாயப் படுத்தவில்லை. ஒரே ஒரு முறை முயற்சித்துப் பார்....“ என்றதும் டேவிட் தயங்கியபடி கையை நீட்டினான்.

    நரேனுக்கு மனத்துள் வெற்றிப் புன்னகை. டேவிட் சற்றுத் தயங்கியும் தடுத்தும் நரேனே ஊசியைக் குத்தி விட்டான்.

   அவன் மயங்க... அடுத்து அடுத்து போதை மருந்து ஊசியைக் குத்தி அந்த போதையிலேயே மிதக்க விட்டான். இந்த போதையை ஒரு முறை அறிந்து விட்டால்  அதை விடுவது அவ்வளவு எளிதான காரியம் அல்ல என்பது நரேனுக்கு நன்றாகவே தெரியும்!

    இப்போது மிலானி வீட்டிற்கு அடிக்கடி போய் வருகிறான். இப்படித்தான் சென்ற மாதம் ஒருமுறை மிலானியின் வீட்டினுள் நுழைந்த போது கலங்கிய விழிகளும் வாடிய முகமுமாக மிலானியின் தந்தை...

   நரேன் கனிவாக விசாரித்ததில், அவர் கலங்கிய படி சொன்னார்.

   “இந்தப் பெண்ணை ஒரே பெண்ணுன்னு செல்லம் கொடுத்து வளர்த்தால் அந்த கஞ்சா புடிக்கிற டேவிட்டோட் சேர்ந்து....“ அவரின் குரல் தடுமாறியது.

   “சேர்ந்து...?“ தெரிந்த விசயம் தான். இருந்தாலும் அவலுடன் கேட்டான்.

   “சேர்ந்து.... என்ன சொல்லுறது. சொல்லவே வாய் கூசுகிறது. சே..... அவனைத் தான் கட்டிக்குவேன்னு வேற சொல்றா....“

   “அவ சொன்னல் என்ன? நீங்கள் தான் அவ வாழ்க்கையை ஒழுங்கா அவளுக்கு அமைச்சித் தரனும்...“

   இந்த நேரத்திற்காகவே காத்திருந்தவன். ஓதினான்.

   “செய்யலாம்ப்பா.... ஆனால் இப்படிப்பட்ட பெண்ணை யார் கல்யாணம் பண்ணிக்குவா...?“

   “ஏன்....? நான் பண்ணிக்கிறேன் சார்...“

   “என்னப்பா சொல்லுறீங்க...!! எல்லாம் தெரிஞ்ச நீங்களே வா....?“

   “ஆமாம். எல்லாம் தெரிஞ்ச நானே கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டாத் தான் அவ வழ்க்கை நல்லபடியா அமையும். நீங்க சம்மதிச்சா போதும். எனக்கு மிலானி சம்மதம் கூட வேண்டாம்“

   அவனுக்குத் தெரியும், மிலானி இதற்குச் சம்மதிக்க மாட்டாள் என்று....

    அன்புடன் கையைப் பிடித்துச் சொன்ன நரேனைக் கடவுளுக்கு நிகராக நினைத்துக் கும்பிட்டார் மிலானின் தந்தை.

   

   இதோ... கல்யாணம் முடிந்துவிட்டது. இன்றே முதலிரவு.

   யாரோ கதவைத் தட்டும் ஓசை. நரேன் கதவைத் திறக்க மிலானி வெண்பட்டுச் செலையில் வெள்ளை மயிலாக நின்றிருந்தாள். அவள் அருகில் அவள் அம்மா.

   அவன் சற்று நகர்ந்து வழிவிட, மலானியை அழைத்து வந்து கட்டிலில் அமர வைத்துவிட்டுப் போய்விட்டாள்.

   கதவைச் சாற்றிவிட்டு திரும்பி குதுகலமான மனத்துடன் மிலானியைப் பார்த்தான். அவள் கட்டிலில் சாய்ந்திருந்தாள். கண்கள் எங்கோ வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது.

   அருகில் சென்று “மிலானி...“ என்று மெதுவாக அழைத்தான்.

   “ம்....“

   “திரும்பி என்னைப் பாரேன்....“ சொல்லிக் கொண்டே அவள் முகத்தைத் தன் பக்கமாகத் திருப்பினான். முகம் பொத்தென்று அவள் பக்கமாக திரும்பியது எந்த வித உணர்வுமின்றி.

   என்ன இது.... போதை ஏற்றும் கண்களில் போதை மயக்கமா....? “மிலானி... மிலானி....“ யோசனையுடன் அவள் கன்னத்தைத் தட்டினான்.

   “ம்.... நரேன் நீயா....? நா டேவிட்டுன்னு நெனச்சேன். நரேன்... நரேன்.... உன்ன கல்யாணம் பண்றதுக்காக என் அம்மா அப்பா... ரெண்டு வருஷமா காதலிச்ச டேவிட்ட பிரிச்சிட்டாங்க. அவனால ஆன கர்ப்பத்தைக் கூட கலைச்சிட்டாங்க தெரியுமா ஒனக்கு? நரேன் இது கூட பரவாயில்லை. இந்த... இந்த... டேவிட் கத்துக்குடுத்த ஊசியைக் கூட போடக்கூடாதாம். என்னால இனிமேல முடியுமா.... நரேன் நீயே சொல்லு.... முடியாது நரேன்....“

   மிலானி திக்கித் திக்கிக் குழந்தையாகப் பேசினாள். நரேன் சட்டென்று அவள் கையைப் பார்த்தான். வெண்மை நிற கையில் கருநீலம் படர்ந்து... குட்டிக்குட்டியாய்ச் சிவப்புப் புள்ளிகள்.... அவள் போதை ஊசி போடுபவள் என்பதைக் காட்டிக் கொடுத்தது.

   “எல்லாம் உன்னால தான்.... நீ மட்டும் அவனுக்கு இந்தப் பழக்கத்தைக் கத்துத் தரலைன்னா... நா இன்னேரம்.... இன்னேரம்.... ஆ..ஹா... ஆஹாஹா... ஆஹாஹா...

   அவள் சிரித்தபடி கட்டிலில் விழுந்தாள்.... வாயில் எச்சில் வடிய...

   நரேன், உணர்ச்சியற்று போய் பளிங்குச் சிலையாகக் கட்டிலில் கிடந்த மிலானியைப் பார்த்துக் கொண்டு அவனும் ஒன்றும் செய்யமுடியாத கற்சிலையாக நின்றான்.

அருணா செல்வம்.

19.10.1999