நான் என்ன தவறு செய்தேன்..? (நிமிடக்கதை)

    “நான் என்ன தவறு செய்தேன்...? ஏன் இன்று மானேஜர் நம்மைக் கண்டும் காணாதது போல் இருக்கிறார்..? என்னையும் அறியாமல் ஏதாவது அவர் மனம் புண்படியாக தவறுதலாகச் செய்துவிட்டேனா...?“ கேசவன் இன்று முமுவதும் இதே யோசனையில் ஆழ்ந்திருந்தான்.

    அவன் அப்படி யோசிப்பதும் தவரில்லை தான். இன்று காலையில் எப்பொழுதும் போல் சரியாக அலுவலகத்திற்கு வந்து விட்டான். மானேஜர் சுந்தர் அலுவலகத்திற்குள் நுழைந்ததும் எப்பொழுதும் போல் எழுந்து வணக்கம் சொன்னான். அவர் எப்பொழுதுமே இவனுக்குத் திருப்பி வணக்கம் சொல்லிவிட்டுத்தான் செல்வார்.

    ஏதாவது போன் பேசிக்கொண்டிருந்தாலும் கேசவன் சொன்ன வணக்கத்திற்குப் பதிலாகப் புன்சிரிப்புடன் கையை ஆட்டிவிட்டாவது செல்வார்.

    அவர் அப்படிச் செய்வதும் இவனுக்குப் பெருந்தன்மையாக இருக்கும். தவிர கேசவன் தன் வேலைகளைச் சரிவரக் காலத்துடன் செய்து முடித்து விடுவதால் சுந்தருக்கு கேசவன் மேல் நல்ல மதிப்பு இருப்பதை மானேஜரே ஒருமுறை கேசவனிடம் சொல்லியிருந்ததால் கேசவன் மெலும் தன் கடைமைகளைச் சரிவர செய்து கொண்டுதான் இருந்தான். நல்ல அபிப்பிராயங்கள் மேலும் ஒருவரை வளரச்செய்வது தானே!

    அது அலுவலகத்தில் இருப்பவர்களுக்குக் கொஞ்சம் பிடிக்காது. ஆனால் கேசவன் அதைச் சட்டைச்செய்யாமல் தன் வழியில் பயணித்தான்.

   ஆனால் இன்று சுந்தரிடம் மாற்றம்!

    காலையில் அலுவலகத்தில் நுழைந்த போது கேசவன் எழுந்து நின்று வணங்கிய போதும் சுந்தர் கண்டு கொள்ளவில்லை. அதன் பிறகு சில சந்தர்ப்பங்களில் நேராகப் பார்க்க நேர்ந்த பொழுது கேசவன் புன்னகைத்த போதும் கண்டு கொள்ளவில்லை. அவசரமாக வேலையிலிருந்துச் வெளியே செல்வதாக இருந்தால் மறக்காமல் கேசவனைக் கூப்பிட்டு காரணத்தைச் சொல்லிவிட்டுச் செல்லும் மானேஜர் இன்று எதுவும் சொல்லாமல் சென்றது கேசவனைச் சங்கடத்தில் ஆழ்த்தியது.

    அதை அவனால் சாதாரணமாக எடுத்துக்கொள்ள முடியவில்லை. இதற்கு காரணம் தெரிந்தாக வேண்டும். இன்று போய் அவர் வீட்டிலாவது சந்தித்துக் காரணத்தைக் கேட்டுச் சரி செய்வது தான் முதல் வேலை.... என்று நினைத்துக் கொண்டான். வேலை நேரம் முடிந்த்தும் அவரசரமாக அவன் வெளியேறும் பொழுது ப்யூன் வர்ணன் எதிரில் வந்து தயங்கி “சார்... என்று கூப்பிட்டான்.

    “என்ன வர்ணா...?“ கேசவன் கேட்டான்.

     “நான் என்ன தவறு சார் செஞ்சேன்...? எம்மேல என்ன கோவம்  இருந்தாலும் என்கிட்ட நேரா சொல்லிடுங்க சார்...” முகத்தைப் பாவமாக வைத்துக்கொண்டு சொன்னான்.

    “என்ன வர்ணா சொல்லுற...? உன் மேல எனக்கெந்த கொவமும் இல்லையே...” யோசனையுடன் கேசவன் சொன்னான்.

    “பின்ன எதுக்கு சார் காலையிலிருந்து நான் பலமுறை உங்களுக்கு வணக்கம் சொல்லியும் கண்டுகாம இருந்தீங்க...? எனக்கு ரொம்ப கவலையா போச்சி சார். அது தான் எதுவா இருந்தாலும் உங்கக் கிட்ட நேரா கேட்டுடலாம்ன்னு காத்துக்கினு இருந்தேன் சார்..“ என்றான்.

    அப்பொழுது தான் கேசவனுக்குத் தான் செய்த தவறு புரிந்தது.

    ஒவ்வொருவருக்கும் ஒவ்வொரு கவலை... அதைப் புரிந்து கொள்ளாமல் நாம் வேறு மாதிரியாக நினைப்பதும் தவறு தான் என்பதைக் கேசவன் புரிந்து சிரித்தான்.

அருணா செல்வம்.