இது யாருடைய தவறு? (அனுபவம்)

 இரண்டு மாதங்களுக்கு முன் என் தோழி, இந்தியாவிலிருந்து வந்திருந்த தன் அம்மாவை டாக்டரிடம் அழைத்துச் சென்றிருக்கிறாள். அவரை சோதித்த டாக்டர், இரத்தப் பரிசோதனை தாளைப் பார்த்து விட்டு அவருக்கு கொழுப்பும், சர்க்கரையும் குறைவான தைராய்டும் இருப்பதாகச் சொல்லி மருந்து எழுதி தந்தும் இருக்கிறார்.

    அந்த அம்மா நம் ஊரிலேயே கொழுப்பிற்கும் தைராய்டுக்கும் மருந்து சாப்பிட்டுக் கொண்டுதான் இருந்திருக்கிறார். இங்கேயும் அதே மருந்தைத் தான் டாக்டர் மூன்று மாதத்திற்கு எழுதிக் கொடுத்திருக்கிறார். அதனால் அந்த அம்மா தொடர்ந்து அந்த மருந்துகளைச் சாப்பிட்டும் இருக்கிறார். இதன் நடுவில் கொழுப்பைக் குறைக்க உணவு கட்டுப்பாடு, நடைப்பயிற்சி என்று ஏதேதோ செய்தும் இருக்கிறார்.

   இப்படியே இருக்க...

   போன மாதம் ஒரு நாள் என்தோழி என்னைத் தொலைபேசியில் அழைத்து, “அருணா... அம்மாவிற்கு உடல் நலம் சரியில்லை. டாக்டரிடம் அப்பாய்மெண்ட் வாங்கிவிட்டேன். ஆனால் அதே நேரத்தில் எனக்கு வேலை. நான் வேலைக்குப் போயே ஆகவேண்டும். அதனால நீ அவங்களை அழைத்துக்கொண்டு போக முடியுமா...?“ என்று கேட்டாள்.

  நானும் சரியென்று சொல்லிவிட்டு அவர்களை அழைத்துக்கொண்டு டாக்டரிடம் சென்றேன். அந்த அம்மாவிற்குப் பிரென்சு மொழி தெரியாததால் நானே அவர்களுக்கு என்ன என்ன செய்கிறது என்று கேட்டு அதை டாக்டரிடம் சொன்னேன்.

   அவர்கள், “இதயம் அடிக்கடி படப்படப்பாக இருக்கிறது. வாயிற்றுப் போக்கு இருக்கிறது, உடம்பெல்லாம் வலிக்கிறது“ என்று சொன்னதை நான் டாக்டரிடம் சொன்னேன்.

   டாக்டர் அவரைப் பரிசோதித்து விட்டு உடம்பு வலிக்கும் வயிற்று போக்கைக் கட்டுப்படுத்தவும் மாத்திரைகளை எழுதித் தந்தார். அதனுடன் இரத்தப் பரிசோதனைக் கான சீட்டையும் தந்து, தான் ஒரு மாதகால விடுமுறையில் செல்ல இருப்பதால் அவசியம் இரண்டு நாளில் இரத்தப் பரிசோனை ரிசல்ட்டுடன் வந்து தன்னைப் பார்க்கும் படி சொன்னார்.

   நானும் மருந்தை வாங்கிக் கொடுத்துவிட்டு விசயத்தைச் சொல்லிவிட்டு வந்துவிட்டேன்.

   மூன்று நாள் கழித்து தோழி மீண்டும் அழைத்தாள். “இரத்தப் பரிசோதனையின் தாள் சற்றுத் தாமதமாகக் கிடைத்துவிட்டதால் அந்த டாக்டரைப் பார்க்க முடியவில்லை. அதனால் வேறு ஒரு டாக்டரிடம் அப்பாய்மெண்ட் வாங்கி விட்டேன். ஆனால் அதற்கும் என்னால் போக முடியாது. அதனால் நீ தான் போகவேண்டும்“  என்று என்னிடம்  கெ(கொ)ஞ்சினாள்.

   திரும்பவும் நானே அந்த அம்மாவை வேறு ஒரு டாக்டரிடம் அழைத்துச் சென்றேன். டாக்டர், அம்மாவைப் பரிசோதித்து விட்டு, “தைராய்டுக்கு மாத்திரை எடுக்கிறீர்களா...?“ என்று கேட்டார். நான் அந்த அம்மாவிடம் கேட்டேன். அந்த அம்மாவும் தான் பல வருடங்களாக தைராய்டுக்கு மாத்திரை எடுப்பதாகவும், அந்த மாத்திரை இன்னும் இருப்பதாகவும் சொன்னதை டாக்டரிடம் சொன்னேன். “தொடர்ந்து தைராய்டு மருந்தை எடுங்கள். நல்ல சத்தான உணவாகச் சாப்பிடுங்கள்“ என்று சொல்லி வைட்டமின் டி, டானிக், மாத்திரை என்று எழுதிக் கொடுத்தார்.

    மருந்தை எல்லாம் வாங்கிக் கொடுத்துவிட்டு டாக்டர் சொன்னதையும் சொல்லிவிட்டு வந்துவிட்டேன்.

    ஆனால் அடிக்கடி போன் செய்து விசாரித்தேன். தோழியின் அம்மா எப்பொழுதுமே உடல்நிலை சரியில்லாமல் தான் இருக்கிறார்கள் என்ற பதில் வரும். கவலையாக இருக்கும். இருந்தாலும் மருந்துகளைத் தொடர்ந்து சாப்பிடுவதால் நாளாக சரியாகிவிடும் என்று தோழிக்கு ஆறுதல் சொன்னேன்.

    ஒரு மாதம் கழித்து என் தொழி, நேற்று அவர்களின் டாக்டர் ஊரிலிருந்து வந்ததும் தன் அம்மாவை அழைத்துச் சென்று காட்டிவிட்டு வந்ததும் எனக்குப் போன் செய்தாள். எடுத்ததும்... “அருணா... போன மாதம் டாக்டரிடம் அம்மாவை அழைச்சிக்கினு போனியே... அப்போ இரத்த டெஸ்ட் தாளை டாக்டரிடம் காட்டினியா...?“ என்று கேட்டாள்.

   “ஓ... காட்டினேனே.... அவங்க கூட தைராய்டு இருப்பதாகவும் அதற்கு மருந்து தொடர்ந்து சாப்பிடவும் சொன்னார்கள்“ என்றேன்.

   “அவங்களே மருந்து எழுதித் தரலையா...?“

   “இல்லை. அம்மா தைராய்டு மாத்திரை வீட்டில் நிறைய இருக்கிறது என்றார்கள்“ என்றேன்.

   “அறிவிருக்கா....? அவங்க சொன்னா நீ கேட்டு எழுதி வாங்கறது இல்லையா...? அதனால இப்போ எவ்வளவு பிரட்சனைப் பார்“ என்றாள் கோபமாக.

   எனக்கோ ஒன்றும் புரியவில்லை. நடந்ததை ஒரு முறை அசைபோட்டுப் பார்த்தேன். என் மீது தவறு எதுவும் இருந்தது போல் எனக்குத் தெரியவில்லை. இருந்தாலும் அவளின் அம்மா. அவர்கள் எனக்கும் அம்மா மாதிரி தான். அவர்களின் உடல் விசயத்தில் என்ன அலட்சியமாக நடந்துகொண்டேன் என்பது புரியாததால், “ஏன்... இப்போ என்னவாச்சி?“ என்று பயத்துடனே கேட்டேன்.

    என் குரலில் இருந்த பயத்தை அறிந்த அவள் தன் குரலைச் சற்று மென்மையாக்கி, “நீ மட்டும் என்ன செய்வ? தைராய்டு பத்தி உனக்கு என்ன தெரிந்திருக்கும்...? உன்னோட தப்பில்லை. என்னோட தப்பு தான். இருந்தாலும் நீ டாக்டரிடம் தைராய்டு மாத்திரையைக் கேட்டு எழுதி வாங்கி வந்திருக்கலாம்“ என்றாள்.

   திரும்பத் திரும்ப இதே பல்லவியா...? எனக்கு எரிச்சலாகியது. “ஏன் இப்போ என்னாச்சி? சொல்லித் தொலையேன்“ என்றேன் சற்று கோபமாக.

   அவள் சொன்னாள்...

   தன் அம்மாவிற்கு பல வருடங்களாக கொலஸ்டிரால், தைராய்டு குறைவாக இருப்பதால் அதை அதிகப் படுத்தும் மாத்திரையையும் சாப்பிட்டு வருகிறார்கள்.

   பிரான்சுக்கு வந்த துவக்கத்தில் டாக்டர் அதே மருந்துக்களையே எழுதித் தந்தார். கூடவே உணவு கட்டுப்பாடு நடைபயிற்சி என்று மூன்று மாதம் முழு மூச்சாய் செய்து இருக்கிறார்கள். அதனால் கொழுப்பும் குறைந்து விட்டது. கூடவே தைராய்டும் சாதாரண நிலையை விட மிக அதிகமாகி விட்டிருக்கிறது.

   மிக அதிமாகி விட்ட தைராய்டுக்கு மேலும் மேலும் தொடர்ந்து அதை அதிகப்படுத்தும் மாத்திரையையே சாப்பிட்டு இருக்கிறார்கள்.  இதனால் இதயத் துடிப்பு அதிகமாகவும், வயிற்று போக்கு, எடைக்குறைவு, எலும்பும் தசையும் சுறுங்கியதால் உடல்வலி என்று பல துன்பங்கள் வந்திருக்கிறது.

   இதற்கு நடுவில் நான் அவர்களை இரத்தப் பரிசோதனை தாளுடன் அழைத்துச் சென்ற போது டாக்டர் தைராய்டுக்கு மாத்திரைச சாப்பிடுவதைப் பற்றி கேட்டார். ஆனால் அது அதிக தைராய்டுக்கான மருந்தா? குறைவான தைராய்டுக்கான மருந்தா? என்று நாங்கள் அறியவில்லை. தைராய்டு என்பது மட்டும் தான் எங்களுக்குத் தெரியும்.

     மருந்து தொடர்ந்து சாப்பிடுகிறார் என்றதும் அவரும் தைராய்டு அதிகமாக உள்ளதற்குத் தான் சாப்பிடுகிறார் என்று விட்டுவிட்டார். அதை அறியாமல் அந்த அம்மாவும் தொடர்ந்து அதே மருந்தைச் சாப்பிட்டு விட்டு மேலும் மேலும் கஷ்டப்பட்டு இருக்கிறார்.

  

    நான் டாக்டரிடம் தைராய்டுக்கான மாத்திரையைக் கேட்டிருக்க வேண்டும். அல்லது அந்த அம்மாள் சாப்பிட்ட மருந்தையாவது அல்லது டாக்டர் ரசிதையாவது கொண்டு சென்றிருக்க வேண்டும். அல்லது... அம்மாவின் இரத்தப் பரிசோதனை தாளையாவது ஒரு முறை சரியாகப் பார்த்திருக்க வேண்டும். இதையெல்லாம் நினைத்தபோது நான் செய்தது தான் தவறு என்பது புரிந்தது.

   அந்த அம்மாவிடம் உடனே மன்னிப்புக் கேட்டேன். அவர்கள் அது தன்னடைய தவறு என்றார்கள். தோழியோ அது தன்னுடைய தவறு என்றாள்.

   உண்மையில் இது யார் தவறு? சொல்லுங்கள் நட்புறவுகளே.

அருணா செல்வம்

10.04.2014