கனவு நிறைவேறினால்..!! (நீதிக்கதை)

   ஒரு நாட்டில் மழை இல்லாததால் வறுமை சூழ்ந்தது. மக்கள் உணவும், குடிதண்ணீரும் இல்லாமல் மிகவும் வாடினார்கள். இந்த நாட்டின் மன்னன் மிகவும் நல்லவன். மக்கள் வாடுவதைக் கண்டு அவனும் வாடினான்.

   “காளி தேவிக்குப் பூசை செய்தால் மழை வரும்“ என்று அந்த நாட்டு அரசவை சோதிடர் சொன்னதும், மன்னனும் மாபெரும் பூசை செய்தான். மூன்று நாள் பூசை. முடிந்தது. அன்று இரவு வானத்தில் கொஞ்சம் கருமேகம் கூடியதைக் கண்டதும் மன்னனும் மக்களும் மகிழ்ந்தனர்.

   இருந்தாலும் மன்னன் சற்று யோசித்தான். இந்த மழை பெய்து நிலம் ஈரமாகி பின்பு விதை விதைத்து நாற்று வந்து வளர்ந்து அது பயிராகி அதன் பிறகு தான் பசி பிணி போகும். அதுவரை தன் நாட்டு மக்கள் படும் பாட்டை எண்ணி மனம் வருந்தி அப்படியே தூங்கிப் போனான்.

   அப்பொழுது, தன்னை யரோ அழைப்பது போல் குரல் கேட்டு விழிக்க எதிரில் காளி தேவி நின்று இருந்தாள். மன்னனுக்கோ மட்டற்ற மகிழ்ச்சி. எழுந்து வணங்கி நின்றான். காளி, “மன்னனே நீ எனக்குச் செய்த பூசையால் மனம் மகிழ்ந்தேன். உனக்கு விருப்பமான வரத்தைக் கேள் தருகிறேன்“ என்றாள்.

   மன்னனும் உடனே “தேவியே... என் நாட்டு மக்களுக்குப் பசியே எடுக்காத வரத்தைக் கொடு“ என்று கேட்டான். உடனே காளியும் “தந்தேன் வரத்தை“ என்று சொல்லிவிட்டு மறைந்தாள்.

   மன்னன் உடனே தன் மந்திரியை அழைத்து நடந்ததை மகிழ்வுடன் சொன்னான். மந்திரியோ சற்று யோசித்து “நீங்கள் சரியில்லாத வரத்தைக் கேட்டுவிட்டீர்கள் மன்னா“ என்றார்.

   மன்னனுக்கு உடனே கோபம் வந்தது. “என்ன... நான் சரியில்லாத வரத்தைக் கேட்டேனா...? அதைச் சொல்ல உனக்கு எவ்வளவு திமிர். என் நாட்டு மக்கள் என்றும் மகிழ்வுடன் இருக்க வேண்டும் என்பது என் ஆசை. இனி அவர்களுக்குப் பசியே எடுக்காது. மகிழ்ச்சியாக இருப்பார்கள்“ என்றான். மந்திரியும் பேசாமல் இருந்துவிட்டார்.

   “மக்கள் மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறார்கள்“ என்று மன்னன் அனுப்பிய ஒற்றர்கள் வந்து சொன்னார்கள். மன்னன் சில நாட்கள் கவலை இல்லாமல் இருந்தான். ஆனால் இந்தச் சில நாட்களில் வேலைக்கு வரும் ஆட்கள் குறைந்து விட்டார்கள். காவல் காப்பவர்களும் வரவில்லை. வீர்ர்களும் வரவில்லை. இன்னும் சில நாட்களில் மன்னனையும் அரசியையும் தவிர அரண்மனையில் யாருமே இல்லை. மந்திரியும் வரவில்லை.

   ஓரளவிற்கு மேல் பொறுக்காத மன்னன், அவனே தேரைப் பூட்டிக்கொண்டு மந்திரியின் இருப்பிடம் சென்று மந்திரியிடம் நடந்தவைகளைச் சொன்னான். மந்திரியும் “நீங்கள் சொல்வது உண்மைதான் மன்னா. நம் நாட்டு மக்களுக்குப் பசியே எடுக்காததால் அவர்களுக்கு உழைக்க வேண்டும் என்ற அவசியம் இல்லாமல் போய்விட்டது. மழைப் பொழிந்து தானே வளர்ந்த மரம் செடி கொடிகளின் பழங்கள் கூட கேட்பாரற்று கிடக்கிறது. வயலில் பயிரெல்லாம் முற்றி காய்கிறது. அதை வாங்க யாரும் இல்லாததால் பயிர் வயலிலேயே கிடந்து வீணாகிறது.

   மக்கள் தம் போக்கில் வாழுகிறார்கள். நாம் என்ன செய்ய முடியும்...?“ என்றார் மந்திரி. அப்பொழுது தான் மன்னன் தான் காளியிடம் கேட்ட வரத்தால் வந்த வினையை உணர்ந்தான். மனம் வருந்தி திரும்பவும் காளிடம் சென்று “தான் தவறாக வரத்தைக் கேட்டுவிட்டேன்“ என்று சொல்லி அழுதவன் அப்படியே தூங்கிவிட்டான்.

    மறுநாள் கண்விழித்ததும் எதிரில் நின்றிருந்த மந்திரி, “மன்னா... நம் நாட்டில் நேற்று இரவு மழை பொழிந்தது. வயலை உழுவதற்கு உழவர்கள் ஏருடன் செல்லும் கண்கொள்ளா காட்சியை வந்து பாருங்கள்“ என்று மகிழ்ச்சியுடன் சொல்லி அழைத்தார்.

   குழப்பத்துடன் எழுந்த மன்னன் சற்று நேரத்தில் தெளிந்தான். இது வரை நடந்தது எல்லாம் கனவு தான் என்று புரிந்ததும், தன்னைத் தானே நொந்து கொண்டான். தான் கனவில் கண்டது போல் நடந்திருந்தால் என்ன ஆகியிருக்கும்? நினைக்கவே நெஞ்சைப் பயம் கவ்வியது.

   இயற்கையை விட்டு மாறி நடைபெறும் செயல்கள் அனைத்துமே தீங்கைத்தான் விளைவிக்கும் என்பதைப் புரிந்து பெருமூச்சு விட்டு, வயலுக்குப் போகும் உழவர்களைக் கண்டு மகிழ்ந்தான்.

(என்றோ படித்தது)

அருணா செல்வம்.

03.07.2013