(பதிற்றந்தாதி)
அன்பிற் சிறந்த
அமுதமென்றும் ஆனந்த
இன்பிற் பிறந்த
இசையென்றும் – என்னுள்ளம்
தன்னில் கரைந்து
தவழ்ந்தாடத் தாயேநீ
என்னில் மலர்ந்த இறை!
இறையாக நின்றெனைக்
காத்தே இரையை
நிறைவாக ஊட்ட
நெகிழ்ந்தேன்! – மறையாம்
குறளின் வழியில்
வளர்த்தாய்! குளிர்ந்தேன்!
உறவினைக் கண்டே
உணர்ந்து!
உணர்ந்தும் எழுதிட
உள்வரும் வார்த்தை
கொணர்ந்த இனிமைகள்
கோடி! – வணங்கும்
மனிததெய்வம் அன்னையென
மாமனிதர் சொல்லோ
புனிதமென்றே போற்றும்
புகழ்ந்து!
புகழ்ந்திட ஏதெனக்கு
வார்த்தை? பொலிர்ந்து
திகழ்ந்திடும் சூரியனைப்
போற்றா(து) – இகழ்ந்தால்
நிகழும் செயலெல்லாம்
நின்றிடுமா? தாயை
அகத்திலே வைப்போம்
அறிந்து!
அறிந்தேநாம் செய்த
தவற்றையும் அன்னை
அறியாமல் செய்ததாய்க்
கொள்வாள்! – அறிவிற்கோ
அன்பின் அளவு
தெரியாது! ஆண்டவனும்
தன்னுள் வணங்குவான்
தாழ்ந்து!
தாழ்கின்ற தன்னடக்கம்
தன்னை உணர்ந்துயர்வாய்
வாழ்கின்ற வாழ்வின்
வழிகாட்டி! – சூழ்நிலையால்
தன்னைச்
சுமர்ந்தவளைத் தாங்க மறந்தாலும்
தன்னுள்ளே தாங்குவாள்
தாய்!
தாய்பாடும்
தாலாட்டுப் பிள்ளையைத் தூங்கவைக்கும்
வாய்பாடும்
பாட்டில்லை! வாழ்க்கையில் – சேய்வாழத்
தான்பட்ட துன்பமெல்லாம்
தான்மறைத்து பாடுவாள்
தேன்சொட்டும்
செந்தமிழைச் சேர்த்து!
சேர்த்தெழுதும்
சீர்களால் பாபிறக்கும்! அன்னையன்பைக்
கோர்த்தெழுதக்
கொஞ்சுதமிழ் வான்பறக்கும்! – பார்க்கின்ற
ஊர்போற்றும்! அன்னையே
உன்னை அறிந்தெழுதப்
பார்போற்றி
வாழ்த்தும் படர்ந்து!
படர்கின்ற பூங்கொடி
பற்றின்றிப் போனால்
இடர்கின்ற துன்பம்
இழைக்கும்! – திடமாய்
நடக்கின்ற தாயைநாம்
பற்றி நடந்தால்
இடர்வருமோ வாழ்வில்
இசைந்து!
இசையின் இனிமை!
இயலின் பெருமை!
தசையும் தருகின்ற
தன்மை! – திசையெங்கும்
போற்றிடும்
தெய்வம்போல் நின்றுதவும் தன்மையின்
ஆற்றலே அன்னையின்
அன்பு!!
அருணா செல்வம்.
