வைக்கோல் கன்று!! (நிமிடக் கதை)

    இன்னைக்குப் போயிடும், நாளைக்குப் போயிடும் என்று ஒவ்வொரு நாளாய் நினைத்தே இதோ.. இரண்டு வாரம் ஓடிவிட்டது. அவசரமாக ஓடிவந்த உறவினர்களும், “உயிர்விட்டதும் சொல்லிவிடு காமாட்சி...“ என்று சொல்லிவிட்டு கிளம்பிப் போயினர்.

   டவுனிலிருந்து குடும்பத்துடன் வந்த இரண்டு மகன்கள் அருகே இருந்தாலும் வந்த இரண்டே நாட்களில் தம் மனைவி பிள்ளைகளைத் திரும்பவும் ஊருக்கே அனுப்பி விட்டார்கள். காமாட்சியின் கடைசி மகள், தந்தையின் மேல் உள்ள பாசத்தால் கணவரையும் பிள்ளைகளையும் அனுப்பிவிட்டு தலைமாட்டிலேயே அமர்ந்திருந்தாள்.

   சுந்தரலிங்கத்திற்கு லேசாக விழிப்பு வந்ததும் அனைவரையும் கூப்பிடுவாள். வந்த பிள்ளைகள் இப்படித் துடிக்கும் உயிர் சட்டென்று போய்விடாதா என்று நினைத்துத் தங்களின் பெயரைச் சொல்லி விட்டு தந்தையின் வாயில் பாலை ஊற்றுவார்கள். ஆனால், அவரின் பார்வை யார் வரவிற்கோ காத்திருப்பது போல் பார்த்துவிட்டு மூடிக்கொள்ளும்.

   “காமாச்சி... புள்ளைங்க தான் வந்துட்டாங்களே... இன்னும் உம்புருஷனுக்கு என்ன குறைன்னு உனக்காவது தெரியுதா...?“ உறவுக்கார கிழவி, கவலையுடன் கேட்டாள்.

   “பெரியவள் சுந்தரி, வெளிநாட்டுலேர்ந்து வர முடியலைன்னு சொல்லிட்டா. அவளோட நெனப்பு தான் இப்போ அவருக்கு இருக்குதுன்னு நினைக்கிறேன். ஆனா.. அவ வரமுடியாத சூழ்நிலையில நான் என்ன செய்ய முடியும்...?“ என்றாள் காமாட்சி மூக்கைச் சிந்தியபடி.

    “இவ்வளவு தான் விசயமா...?“ என்று கேட்ட கிழவி, “இந்தா புள்ள இங்க வா...“ என்று அங்கிருந்த ஒரு பெண்ணை அழைத்து “அவர்கிட்ட போயி ”நான் தான் சுந்தரி வந்திருக்கிறேன்” சொல்லிட்டு இந்தப் பாலை அவர் வாயில் ஊற்று...“ என்றாள் கிழவி.

    “ஆயா... இது தப்பில்லையா...?“ கவலையுடன் கேட்டாள் காமாட்சி.

    “தப்பில்லையடி. கன்று இல்லாத பசுகிட்ட பால் கறக்கிறதுக்கு முன்னாடி வைக்கோல் கன்றை வைப்போம் இல்லையா...? அது தன் குட்டி இல்லைன்னு பசுவுக்குத் தெரியும். இருந்தாலும் அந்த வைக்கோல் கன்றைப் பார்த்ததும் தன் குட்டியை நினைத்து அமைதியாகி பால் கறக்க வழிவிடும்.  அது போல தான் இதுவும். கவலைப்படாதடி காமாட்சி...“ என்றாள் கிழவி.

   அந்தப் பெண் பால் டம்ளரை எடுத்துக்கொண்டு, “பெற்றவர்களின் இறுதி நாட்களுக்குக்கூட வரமுடியாத பிள்ளைகள் எல்லாம் சொந்த நாட்டில் வைக்கோல் கன்றுகள் மாதிரி தான்“ என்று எண்ணியபடி சுந்தரலிங்கத்திடம் சென்றாள்.

அருணா செல்வம்

11.07.2013