இப்படி தான் இருக்க வேண்டும் பொம்பளை!! (நிகழ்வு)

  நட்புறவுகளுக்கு வணக்கம்.

     நான் பிரான்சுவிற்கு வந்த சில நாட்களில் நடந்த நிகழ்ச்சி. என்ன அருணா செல்வம் இதையெல்லாம் எழுதுகிறார்களே என்று நினைக்க வேண்டாம். நான் கண்ட அனுபவங்களை உங்களுடன் பகிர்ந்து இப்படிப்பட்ட நிகழ்வுகள் ஆரோக்கியமானது தானா? என்ற கேள்விகளை எழுப்பி உங்களின் கருத்துக்களை அறிந்து கொள்வதற்கு உதவும் என்று நினைத்தே உங்களுடன் பகிர்கிறேன்.

     ஒரு நாள் நான் என் கணவருடன் சூப்பர் மார்க்கெட் (தமிழில் எப்படி சொல்வதென்று தெரியவில்லை. தெரிந்தவர்கள் எழுதுங்கள்.) சென்றேன். அங்கே வாங்க வேண்டியதெல்லாம் வாங்கிவிட்டு பணம் கட்டுவதற்காக வரிசையில் நின்றிருந்தோம்.

     அங்கே பொருளுக்கான பில் போடும் வெள்ளைக்காரப் பெண் மிக அழகாக இருந்தாள். வயது இருபதுக்குள் தான் இருக்கும். எங்களுக்கு முன்னால் வெள்ளைக்காரர் ஒருவர். அவருக்கு வயது முப்பது முப்பத்தைந்து இருக்கும். அந்தப் பெண் பில் போட்டுவிட்டப் பிறகும் தேவையில்லாமல் ஏதேதோ பேசிக் கொண்டிருந்தார். (நம்ம பாஷையில் சொல்வதென்றால் ஜொல்லு வடிந்து கொண்டிருந்தார்)

     அந்தப்பெண்ணும் “பணத்தைக் கொடுங்கள். மற்றவர்கள் காத்திருக்கிறார்கள்“ என்று நாசுக்காகச் சொன்னாள். அவர் எங்களைத் திரும்பிப் பார்த்தார். நாங்கள் அவர்களைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது அவருக்கும் நன்றாகத் தெரிந்தது. அவர் அதைப் பெரிது படுத்தாமல் பணத்துடன் தன் விசிட்டிங் கார்டையும் அந்தப் பெண்ணிடம் கொடுத்தார். அவள் பணத்தை எண்ணி வேண்டிய மட்டும் எடுத்துக்கொண்டு மீதி பணத்துடன் கார்டையும் அவரிடமே திருப்பித் தந்தாள்.

    அவர் “இது உனக்குத் தான். வீட்டில் இன்றிரவு யாரும் இல்லை. நீ வா.“ என்றார் பல்லிளித்தபடி.

    அவர் அப்படிச் சொன்னதும் அவள் கோபப் படுவாள் என்று எதிர்பார்தேன். ஆனால் அவள் சிரித்துக்கொண்டே... “என்னால் அப்படியெல்லாம் வர முடியாது. வீட்டில் என் கணவர் வேலை முடித்துவிட்டு வந்து காத்திருப்பார்“ என்றாள்.

    அவர் உடனே... “அதனால் என்ன? வந்து சீக்கிரமாக போய்விடு“ என்றார். (எனக்கோ அதிர்ச்சி)

    ஆனால் அவளோ முகத்தில் இருந்த சிரிப்பு மாறாமல் “சார்... எனக்கு இரண்டு குழந்தைகள் இருக்கிறது. நான் இல்லையென்றால் தூங்கமாட்டார்கள். தவிர எனக்கு இப்படியான உறவுகள் பிடிப்பதில்லை. உங்களின் ஆசை நிறைவேறாத்தற்கு வருந்துகிறேன்“ என்றாள்.

    அந்த வெள்ளைக்காரர் அதன் பிறகு எதுவும் பேசாமல் தன் பணத்தையும் கார்டையும் வாங்கிக் கொண்டு நகர்ந்துவிட்டார். அவர் முகத்தில் எந்த விதமான ஏமாற்றமும் தெரியவில்லை.

    இந்தப் பெண் முகத்திலும் எந்தக் கோபமோ கவலையோ தெரியவில்லை. அவள் தன்பாட்டுக்குத் வேலையைத் தொடர்ந்து செய்து கொண்டிருந்தாள்.

    எப்படி அந்தப் பெண்ணால் இவ்வளவு சாதாரணமாக இதை ஏற்றுக்கொள்ள முடிந்தது...? ஆனால் என்னால் இதைச் சாதாரணமாக எடுத்துக் கொள்ள முடியவில்லை. “அவள் அவனைத் திட்டியிருக்க வேண்டும். அப்பொழுது தான் அவன் அடுத்தப் பெண்களிடம்  இப்படியெல்லாம் பேச பயப்படுவான்.“ என்று என் ஆதங்கத்தை என் கணவரிடம் கொட்டினேன்.

    அவர் சொன்னார்.... “இல்லை அருணா.... இது தான் ஆரோக்கியமான முறை. அங்கே அந்தப் பெண் அவனைத் திட்டிக் கூப்பாடு போட்டிருந்தால் நாலு பேருக்குத் தெரியும். அவனுக்கும் அது அவமானமாகப் போய்விடும். அதனால் அவனும் கோபப்படுவான். இவளைப் பழிவாங்க நினைப்பான். தேவையில்லாமல் ஒரு வில்லன் உருவாகி விடுவான். எதற்கு இதெல்லாம். அவன் விருப்பத்தைச் சொன்னான். அவள் முடிவை அமைதியாகச் சொன்னாள். கதை முடிந்தது.“ என்றார் இவரும் சர்வ சாதாரணமாக.

    இந்த பதில் சரிதானா என்ற கேள்வி என் மனத்தில் இன்றும் இருக்கிறது.

நட்புடன்

அருணா செல்வம்.