உங்களால் முடியும்! என்னால் முடியாது!! (நசைச்சுவை)

நட்புறவுகளுக்கு வணக்கம்.

      என் ஆசிரியர் கவிஞர் பாரதிதாசன் அவர்கள் தொலைபேசியில் அழைத்துப் பேசினார். எங்களின் உரையாடல் பொதுவாகத் தமிழில் இலக்கியத்தைப் பற்றியோ அல்லது கவிதை இலக்கணத்தைப் பற்றியோ தான் இருக்கும்.

     நேற்று திருக்குறளைப் பற்றிப் பேசினோம். திருவள்ளுவர் எவ்வளவு சிறிய பாடலில் பெரிய கருத்துக்களைப் புகுத்தியுள்ளார் என்பதைப் பற்றிப் பேசிக்கொண்டு இருக்கும் பொழுது, “கவிதை என்பது கருத்துக்களைச் சுறுக்கிச் சொல்லுவது தான் முறை. கவிதையிலேயே விரிவாகச் சொல்லவேண்டும் என்றால் பேசாமல் உரைநடையாகவே எழுதிவிடலாம்.“ என்று சொன்னார்.

    பிறகு அவரே, “நீங்கள் கூட இப்பொழுதெல்லாம் வலையில் அதிகம் உரைநடை தான் எழுதுகிறீர்கள். சொல்ல வந்த கருத்தைக் கவிதையில் சொல்லலாம் இல்லையா..?“ என்றார்.

    நானும் “நீங்கள் பெரிய கவிஞர். எந்தக் கருத்தையும் கவிதையில் சொல்லத் தெரிந்தவர். நீங்கள் எழுதுங்கள். நான் உரைநடையிலேயே எழுதுகிறேன்“ என்றேன்.

    “நான் எழுதினால் அவ்வளவாக யாரும் படிப்பதில்லை. நீங்கள் எழுதினால் நிறைய பேர் உங்கள் வலையில் படிக்கிறார்கள்.“ என்றார். குரலில் சற்று வருத்தம் தெரிந்தது.

    நான் சொன்னேன், “கவிஞரே... நீங்கள் நீண்ட கவிதைகளாக இடுகிறீர்கள். நானும் பெரிய இடுகைகள் போட்டால் யாரும் படிப்பதில்லை என்று தான் கதைகளைச் சுறுக்கிக் குட்டிக்கதைகளாக வெளியிடுகிறேன். இப்பொழுது நிறையப்பேர் படிக்கிறார்கள். அதனால் நீங்களும் இனிமேல் கவிதைகளைக் குட்டி குட்டியாகப் போடுங்கள்.“ என்றேன்.

    உடனே அவர், “அதெல்லாம் என்னால் முடியாது.“ என்றார்.

    நானும் “என்னால் கதைகளைச் சுறுக்கிக் குட்டிக் கதைகளாகப் போடமுடிகிறது... உங்களால் கவிதைகளைச் சுறுக்கி ஏன் குட்டிக்குட்டியாகப் போட முடியாது...?“ என்று கேட்டேன்.

   அவர் திரும்பவும் “நீங்கள் போடலாம். நான் போட முடியாது தான்.“ என்று அழுத்தமாகச் சொன்னார்.

   எனக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. நான் குழப்பத்துடன் சற்று நேரம் பேசாமல் இருந்தேன். அவர் என்ன நினைத்தாரோ... “என்ன யோசிக்கிறீங்களா...? யோசித்துக் கண்டுபிடியுங்கள். பிறகு பேசலாம்“ என்று தொலைபேசியின் இணைப்பைத் துண்டித்து விட்டார்.

   நானும் சற்று நேரம் யோசித்து யோசித்துப் பதில் தெரியாமல் போனதால் இன்றே கேட்டு விட வேண்டும் என்ற ஆவலுடன் தொலைபேசியில் கவிஞரை அழைத்தேன்.

   போனை எடுத்த அவர் மனைவியிடம், “என்னம்மா... உங்களின் கணவர் வழக்கம் போல் என்னைக் குழப்பிவிட்டு போனை வைத்துவிட்டார்“ என்றேன்.

   “அப்படியா... இன்னைக்கு என்ன குழப்பம் அருணா...?“ என்றார் ஆவலாக அவர் மனைவி. நானும் விசயத்தைச் சொன்னேன். அவரும் சற்று குழம்பிவிட்டு “அப்படியா சொன்னார்? ஏன் அப்படி சொன்னார்... சரி. அவரிடமே கேட்டுக்கொள்“ என்று சொல்லிக்கொண்டே கவிஞரிடம் போனைக் கொடுத்தார்.

   என் குரலைக் கேட்டதும் “என்ன அருணா.. பதில் தெரிந்ததா...?” என்றார் சிரித்தபடி கவிஞர்.

    நானும் “நீங்கள் பெரிய கவிஞர். அதனால் பெரியப்பெரியக் கவிதைகளாக போட்டால் தான் மதிப்பு என்று சொல்கிறீர்களா...? “ என்று நான் கண்டுபிடித்ததைச்(?) சொன்னேன்.

   “பெரியதாகப் போடுவதைப்பற்றி இங்கே பேச்சி இல்லை. குட்டியாகப் போடுவதைப் பற்றி தான் பேச்சி“ என்று என்னை மேலும் குழப்பினார்.

   இதற்கு மேல் நம்மால் குழம்ப முடியாது என்று நினைத்து “சரிங்க. ஏன் உங்களால் முடியாது என்பதை மட்டும் சொல்லிடுங்கள். என்னால் கண்டு பிடிக்க முடியவில்லை.“ என்று உண்மையை ஒப்புக்கொண்டேன்.

   “நீங்கள் ஒரு பெண். உங்களால் முடியும். ஆனால் நான் ஆண். என்னால் குட்டியெல்லாம் போட முடியாது “ என்றார் சிரித்தபடி.

   அதற்கு மேல் பேச என்னிடம் என்ன இருக்கிறது?

   பேச வார்த்தை யின்றிச் சிரித்தபடித் தொலைபேசியை வைத்தேன்.

நட்புடன்

திருமதி அருணா செல்வம்.